Urodził się 25 października 1865 roku w Bydgoszczy. Studiował w Akademii w Berlinie. Wybitny przedstawiciel berlińskiej secesji. Zmarł w Berlinie w 24 lipca 1908.


Maksymilian Antoni Piotrowski - malarz.

 Urodził siś w 1813 w Bydgoszczy. W 1833 r. Maksymilian Antoni Piotrowski rozpoczął studia w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Wstąpił do klasy malarstwa historycznego, prowadzonej przez Wilhelma Hensla. W latach studiów podejmował różnorodną tematykę, były to sceny, m.in. z życia studenckiego, portrety, obrazy religijne, historyczne. Kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, gdzie pod wpływem Wilhelma Schadowa zainteresował się i zaczął rozwijać we Włoszech, ideę nazarenizmu.
 W 1842 r. przyjęty został do rzymskiego stowarzyszenia artystycznego Ponte Molle Gesellschaft. Nawiązał kontakt nazareńczykami oraz kapitolińczykami, uprawiającymi włoską manierę nazarenizmu, kładącą nacisk na krajobraz i sceny rodzajowe. Pobyt we Włoszech wniósł w twórczość malarza sceny z życia włoskiego ludu osadzone w sielankowym pejzażu. Dalsza podróż artystyczna Piotrowskiego wiodła przez Monachium, gdzie poznał działalność Petera Corneliusa i Wilhelma Kaulbacha. Było to dla niego bodźcem do tworzenia prac o tematyce religijnej i historycznej.
 Rok 1848 przyniósł zaangażowanie się malarza w wydarzenia Wiosny Ludów - artysta prowadził działalność patriotyczną na terenie Berlina, Bydgoszczy i Poznania.
 Od 1849 r. zamieszkał na stałe w Królewcu, gdzie objął stanowisko profesora Akademii Sztuk Pięknych w klasie rysunku.
 Piotrowski był również twórcą malarstwa monumentalnego. Był współtwórcą polichromii auli Uniwersytetu i dekoracji królewskiej poczekalni dworca w Królewcu, które zostało zniszczone w czasie II wojny światowej.
 W 1857 r. przyjechał do kraju, odwiedzając Warszawę, Częstochowę i Kraków. Stale nadsyłał obrazy na wystawy w polskich Towarzystwach Sztuk Pięknych. Choć wykształcił się i działał w kręgu sztuki niemieckiej, zawsze czuł się Polakiem. Pamięć o Bydgoszczy zaowocowała obrazami: wizerunkiem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny oraz przedstawieniem przeznaczonym do ołtarza głównego: Św. Ignacy Loyola. Pierwszy znajduję się w ołtarzu głównym kościoła św. św. Piotra i Pawła w Bydgoszczy, natomiast drugi obraz obecnie zdobi prezbiterium świątyni OO. Jezuitów w Jastrzębiej Górze. Dla bydgoskiej powstały Fary obrazy "Św. Salomea" i "Św. Antoni". Wspomnieniem Bydgoszczy jest obraz "Chłopcy przy zabawie na tle ruin zamku bydgoskiego".
 Maksymilian Antoni Piotrowski zmarł w Królewcu, w 1875 roku; artystę sprowadzono do Bydgoszczy i pochowano na cmentarzu Starofarnym.


Jerzy Sulima-Kamiński - prozaik, publicysta.

  Urodził się 20 września 1928 r. w Bydgoszczy. W czasie okupacji niemieckiej był uczniem ślusarskim na kolei. Po zakończeniu II wojnie światowej, 17 letni Jerzy rozpoczął naukę w Liceum Mechanicznym. Po ukończeniu szkoły średniej, studiował 2 lata w bydgoskiej Wieczorowej Szkole Inżynierskiej. W latach 1954-1955 pracował w Bydgoskiej Fabryce Narzędzi jako konstruktor, następnie w Wojewódzkim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego i w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki.
 W 1953 roku zadebiutował w "Nowym Torze" wierszem "Mleczarz". Opowiadaniem "Dezynfektor" debiutował w 1954 w radiu, a w 1958 zbiorem opowiadań "Czy księżyc się boi?" na rynku literackim.
  W latach 1955-1990 pracował w redakcji literackiej bydgoskiej rozgłośni Polskiego Radia. W latach 1994-2002 był radnym miasta Bydgoszczy. Od 1959 należał do Związku Literatów Polskich, od 1983 był wiceprezesem oddziału bydgoskiego W 1959 został laureatem nagrody artystycznej miasta Bydgoszczy, w 1974 nagrody kulturalnej WRN, w 1984 nagrody literackiej "Faktów", w 1989 nagrody Funduszu Literatury. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
 Zmarł 19 marca 2002 r. w Bydgoszczy.

Grażyna Szapołowska - aktorka.

 Urodziła się 19 września 1953 roku w Bydgoszczy. W 1977 ukończyła PWST w Warszawie i rozpoczęła występy w Teatrze Narodowym, gdzie występowała do 1984. W telewizji debiutowała maleńką rolą w serialu "Najważniejszy dzień życia". W kinie zadebiutowała rolą Jagody w "Zapachu ziemi" z 1977. Do 1981 zagrała jeszcze w "Najdłuższej wojnie nowoczesnej Europy", "Przed odlotem" oraz epizod w "07 - Zgłoś się".
 Sukcesem w dorobku filmowym Szapołowskiej okazały się dwa kolejne filmy, "Wielkim Szu" z 1982 roku, w którym zagrała u boku Jana Nowickiego oraz "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." z 1983. Ten drugi okazał sie kasowym hitem, a Grażyna Szapołowska zaskarbiła sobie grono wiernych fanów.
 współpraca z Krzysztofem Kieślowskim pozwoliła Szapołowskiej na pełne rozwinięcie skrzydeł. W 1984 roku zagrała razem z Jerzym Radziwiłowiczem w filmie "Bez końca", gdzie zaprezentowała się jako dojrzała aktorka. Szapołowska została doceniona na MMF w Chicago, gdzie za rolę w "Krótkim filmie o miłości" została uhonorowana nagrodą srebrnego Hugo. Jej kreacje doceniono również w Pradze i Gdańsku.
 Szapołowska dała się również poznać międzynarodowej publiczności występując w filmach węgierskich m.in. "Szirmok, viragok, koszoruk" oraz włoskich -"La condanna", "Piękna nieznajoma" czy "Wild Obsession".
 W latach dziewięćdziesiątych Szapołowska ponownie zwróciła na siebie uwagę publiczności, dziki rolom w filmach "Kroniki domowe" oraz "Panu Tadeuszu".
  Grażyna Szapołowska stworzy z pewnością jeszcze wiele niesamowitych kreacji.


Marian Turwid - poeta, prozaik i malarz.

 Urodził się 28 listopada 1905 roku we Wrześni jako Marian Kaczmarek. W 1926 debiutował tomikiem. Jego twórczym debiutem był "Klasztor na Lipówce" z 1926 r Ukończył Akademie Sztuk Pięknych w Krakowie, studiował malarstwo we Francji i Niemczech.
 Po II wojnie świtowej na stałe osiadł w Bydgoszczy. Był inicjatorem Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, którego został dyrektorem. Był idolem młodzieży, którą wychowywał. Skupiał wokół siebie i szkoły wybitnych grafików, malarzy, rzeźbiarzy, nauczycieli.
 Kierował powołanym przez siebie Oddziałem Związku Literatów Polskich, Oddziałem Związku Polskich Artystów Plastyków, Biurem Wystaw Artystycznych.
 Pomimo tak ogromniej ilości zajęć wciąż tworzył. Jego prace znajdują się w wielu zbiorach prywatnych, muzeach krajowych i zagranicznych a m. in. w Moskwie, Reggio Emiliio, Halle, Czerkasach.
  Jego drugą wielką pasją życiową była literatura. Był redaktorem "Wici Wielkopolskich", "Arkony", "Pomorza", "Przeglądu Artystycznego", a także "Ilustrowanego Kuriera Polskiego".

Leon Barciszewski - działacz samorządowy, prezydent Gniezna (1925-1932) i Bydgoszczy (1932-1939), dyplomata.

  Urodził się w 10 maja 1883, we wsi Tulce w Wielkopolsce. Szkołę ukończył w Poznaniu. Po odbyciu służby wojskowej przeniósł się do Berlina gdzie rozpoczął pracę jako ślusarz. Od 1905 Barciszewski zaangażował się w działalność tamtejszych organizacji patriotycznych. Współpracował z redakcjami polskich gazet wychodzących na terenie Rzeszy i we Wielkopolsce. W latach 1914-1920 był współwydawcą "Dziennika Berlińskiego".
  Po odzyskaniu niepodległości został konsulem polski w Berlinie. W latach 1920-1925 był konsulem RP w Essen. W kwietniu 1822 roku przystąpił do konkursu na stanowisko prezydenta Bydgoszczy. Przegrał wówczas jednym głosem z dr Bernardem Śliwińskim. Powrócił do służby w dyplomacji. W latach 1925-1932 był kolejno burmistrzem i prezydentem Gniezna. Do Bydgoszczy wrócił w 1932 roku. 22 września Rada Miasta powierzyła mu stanowisko Prezydenta Miasta.
  Jako Prezydent Barciszewski przyczynił się do rozwoju wszystkich przedsiębiorstw komunalnych, budownictwa mieszkaniowego, sprawił, że liczba bezrobotnych w mieście spadła z 12 tyś. w 1932 roku do 7 tyś. w roku 1939, rozbudowano miejską elektrownie i gazownie, rozszerzono sieć wodociągowa i kanalizacyjną, przebudowano rzeźnię i halę targową, wprowadzono komunikacje autobusową oraz oddano nowoczesny szpital do użytku publicznego.
  3 września 1939 roku na polecenie wojewody opuścił miasto i udał się do Lwowa. Dotarły do niego, rozsiewane przez gebbelsowską propagandę oszczercze zarzuty, jakoby, dopuścił się defraudacji miejskich funduszy. Powrócił do Bydgoszczy by stawić czoła oszczerstwom. Został natychmiast aresztowany i, wraz ze swym synem, Januszem skrycie zamordowany. Rozstrzelany przez hitlerowców najprawdopodobniej w dniu 11 listopada 1939. Miejsce pochówku do dziś pozostaje tajemnicą.
  W pięćdziesiątą rocznice śmierci odsłonięto pomnik Leona Barciszewskiego przy ulicy Mostowej w Bydgoszczy na skwerze jego imienia.


Jan Krzysztof Bielecki - premier Polski w roku 1991.  

Urodził się 3 maja 1951 roku w Bydgoszczy. Ukończył studia na Uniwersytecie Gdańskim w 1973. Rozpoczął prace w jako asystent w Instytucie Ekonomiki Transportu Wodnego. W Gdańsku zaangażował się w działalność NSZZ "Solidarność", gdzie został ekspertem ekonomicznym. Za powiązania z podziemnymi władzami związku, został usunięty z pracy w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, gdzie od 1980 był zatrudniony w Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych. Założył własną firmę "Doradca". Zatrudnił w niej ekonomistów, którzy byli opozycjonistami. W latach 1989-1990 był pierwszym prezesem Junior Chamber of Poland. Był jednym z założycieli, a w latach 1991-1993 przewodniczący rady politycznej Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W styczniu 1991 został premierem, rezygnacje złożył w październiku w grudniu została przyjęta.
  KLD połączyła się z Unią Demokratyczną, tworząc Unię Wolności. W gabinecie Hanny Suchockiej piastował tekę ministra ds. integracji europejskiej. W 1993 został przedstawicielem Polski w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie. W styczniu 2001 przeszedł do Platformy Obywatelskiej. Od 1 października 2003 jest Prezesem Zarządu Banku Pekao SA.


Jan Maciaszek - pierwszy polski prezydent Bydgoszczy.

  Urodził się 3 maja 1876 w Ostrowie Wielkopolskim. W 1896 ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Przeniósł się do Berlina, gdzie studiował prawo na Uniwersytecie. Po zdaniu egzaminu asesorskiego prowadził praktykę adwokacką w Rawiczu, Lesznie i Poznaniu. W Poznaniu został szefem Wydziału Bezpieczeństwa Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej. 28 grudnia 1918 roku stanął na czele Komendy Miasta Poznania. Wcześniej organizował Straż Ludową. W styczniu 1919 kierował Szefostwem Aprowizacji Wojska Wielkopolskiego.
  19 stycznia 1920 roku Jan Maciaszek jako generalny komisarz rządu polskiego przejął władzę od Niemców w Bydgoszczy. Na propozycję Rady Ludowej Bydgoszczy, ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej mianowało Maciaszka komisarycznym prezydentem Bydgoszczy. 20 stycznia 1920 r. rozpoczął faktyczne urzędowanie w mieście. Prezydentura Maciaszka skupiała się w dużej mierze na repolonizacji miasta i jego instytucji. W kwietniu dzięki staraniom Prezydenta w granice Bydgoszczy 18 podmiejskich gmin, zamieszkanych w większości przez Polaków. Rozpoczął budowę sieci wodociągowej i kanalizacyjnej na przedmieściach. Uratował dla Bydgoszczy Izbę Rzemieślniczą i Izbę Przemysłowo-Handlową, które zamierzano przenieść do innych miast.
  angażował się w sprawę obsady kierownictwa Teatru Miejskiego, powołując na dyrektora tej instytucji znaną aktorkę Wandę Siemaszkową oraz Biblioteki Miejskiej, powierzając jej dyrekturę dotychczasowemu pracownikowi lwowskiego Ossolineum dr Witoldowi Bełzie.
  W lipcu 1921 roku Maciaszek po złożeniu w dramatycznych okolicznościach dymisji, poświęcił się adwokaturze i notariatowi. Do śmierci w 1932 r. prowadził kancelarię adwokacką w Bydgoszczy przy ulicy Gdańskiej 7. Został na miejscowym cmentarzu Nowofarnym. Na jego cześć nazwano ulicę na bydgoskim Miedzyniu.


Jan Rulewski - były poseł, działacz związkowy i polityczny, inżynier mechanik.

  Urodził się w 1944r. w Bydgoszczy. Pełnił funkcję przewodniczącego Regionu Bydgoskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) Solidarność, najpierw w latach 1980-1981 i powtórnie od 1990. 19 marca 1981 został pobity przez funkcjonariuszy MO podczas sesji Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy. W czasie stanu wojennego był internowany.
  Jan Rulewski pełnił funkcję posła na Sejm I, II i III kadencji.


Radek Sikorski - politolog, polityk, dziennikarz, od 31 października 2005 minister obrony narodowej, senator Prawa i Sprawiedliwości.

  Urodził się w 1963 r. w Bydgoszczy. W marcu 1981 roku był przewodniczącym komitetu strajkowego w I Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy. Od 1981 jako uchodźca polityczny przebywał w Wielkiej Brytanii. Studiował tam na Uniwersytecie w Oxfordzie filozofię, nauki polityczne i ekonomię. W latach 1986-1989 był korespondentem prasy brytyjskiej w Afganistanie, Angoli i Jugosławii. Jest laureatem World Press Photo '88. Od 1990 był doradcą Ruperta Murdocha do spraw inwestycji w Polsce. Był wiceministrem obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego w roku 1992 oraz w latach 1998-2001 wiceministrem spraw zagranicznych do spraw kontaktów z Polonią oraz relacji z krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Od 2002 jest członkiem rzeczywistym American Enterprise Institute w Waszyngtonie i dyrektorem wykonawczym Nowej Inicjatywy Atlantyckiej przy AEI. W 2005 wybrany do Senatu z list PiS-u w okręgu bydgoskim. Od 31 października 2005 minister obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Żonaty z dziennikarką i pisarką Anne Applebaum (autorką książki pt.: "Gułag"). Ma dwóch synów, Aleksandra i Tadeusza.

Radek Sikorski wraz z żoną Anne Applebaum

  Urodził się 4 VII 1867 w Gnieźnie. Tam też ukończył w roku 1888 Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego. Studiował prawo we Wrocławiu. Powrócił do Gniezna by podjąć praktykę adwokacką i notarialna. Bronił działaczy polskich przed sądami niemieckimi. W roku 1917 mianowany został radcą sprawiedliwości. Był prezesem Rady Nadzorczej Banku Ludowego (1902-1913). Zorganizował komitet powiatowy Towarzystwa Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego. Z Janem Bizielem w roku 1918 stanął na czele polskiego Komitetu Wyborczego. Był również sekretarzem Polskiej Rady Ludowej (1918-1920), w sierpniu 1919 r. mianowany został podkomisarzem Naczelnej Rady Ludowej na obwód nadnotecki oraz delegatem polskim w Urzędzie Regencyjnym.
  W imieniu rządu polskiego przejął władzę z rąk niemieckich w obwodzie nadnoteckim, a Janowi Maciaszkowi wręczył akt nominacyjny na pierwszego prezydenta miasta Bydgoszczy.
  W wolnej Polsce rozwijał życie społeczne i gospodarcze jako komisarz państwowy Izby Przemysłowo-Handlowej, pierwszy prezes i członek honorowy Klubu Polskiego, współzałożyciel Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, współzałożyciel i członek rad nadzorczych licznych instytucji gospodarczych, Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego (członek honorowy), Bractwa Strzeleckiego i innych organizacji.
  Za zasługi odznaczony został Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta.
  Zmarł 25 XI 1925 w Bydgoszczy na udar serca. Pochowany jest na cmentarz Nowofarnym.

SPORTOWCY

Leon Birkholc - wioślarz, medalista olimpijski.

  Urodził się 16 kwietnia 1904 w Koronowie. W lipcu 1921 rozpoczął pracę w Poznańskim Banku Ziemian w Bydgoszczy na stanowisku buchaltera a później kasjera. Potem w Komunalnej Kasie Oszczędności w Bydgoszczy. Umiejętności wioślarskie rozwijał w Bydgoskim Towarzystwie Wioślarskim i pozostał tam, aż do 1935 roku, czyli ukończenia kariery.
 4-krotnie zdobywał mistrzostwo Polski:
1926- w czwórce ze sternikiem.
1929- w czwórce bez sternika.
1933, 1935- w ósemce.
  Zdobył także 8 srebrnych medali i 2 brązowe.
 4-krotnie też startował w mistrzostwach Europy:
1926- w Lucernie, w czwórce ze sternikiem(3 miejsce).
1929- w Bydgoszczy, w czwórce bez sternika(3 miejsce).
1931- w Paryżu, ósemka odpadła w półfinale.
1933- w Budapeszcie, ósemka odpadła w eliminacjach.
  Największym sukcesem był brązowy medal na olimpiadzie w Amsterdamie. Wraz z Franciszkiem Bronikowskim, Edmundem Jankowskim, Bernardem Ormanowskim i Bolesławem Drewkiem w czwórkach ze sternikiem, zdobył pierwszy medal olipimijski w historii polskiego wioślarstwa.
  W 1939 roku trafił do niewoli i był więźniem obozu jenieckiego w Radomiu. Po II wojnie światowej był wicedyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności w Bydgoszczy. Wiosną 1960 wstąpił do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.
  Zmarł 26 kwietnia 1968 w Kłodzku, w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku motocyklowym. Pośmiertnie został uhonorowany "Medalem 100-lecia Polskiego Wioślarstwa".

  Urodził się 3 marca 1956 w Bydgoszczy. Karierę piłkarską rozpoczął w Zawiszy Bydgoszcz. Grał w Bydgoszczy od 1966 do 1975. W 1975 grał dla łódzkiego Widzewa. W 1982 za 1,8 mln dolarów został sprzedany do Juwentusu Turyn. Najlepszym okresem w karierze Bońka jest rok 1982: w plebiscycie czasopisma France Football zostaje uznany za trzeciego piłkarza Europy, został wybrany do drużyny gwiazd Mistrzostw Świata, wybrany najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie "Przeglądu Sportowego". Był nazywany "kwiatem nocy", gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu. W Starej Damie grał do 1985. Czwartym i ostatnim klubem Bońka był AS Roma.
  Uczestniczył w trzech turniejach finałowych mistrzostw świata:
1978- Argentyna.
1982- Hiszpania, 3 miejsce dla Polski.
1986- Meksyk.
Ważniejsze wydarzenia w karierze Bońka:
1984- Pucharu Zdobywców Pucharów. 1984- Superpucharu Europy. 1985- Zdobywca Pucharu Europy.
  W latach 90. rozpoczął we Włoszech karierę trenerską, jednak nie odniósł wielkich sukcesów. Do 2002 r. pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 r. przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 roku ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia.

  Urodził się 25 lutego 1907 w Bydgoszczy. Ukończył Szkołę Rzemiosł Artystycznych specjalizując się w stylowych meblach. Przez cały okres swej kariery związany był z Bydgoskim Towarzystwie Wioślarskim. Po ukończeniu służby wojskowej w 1930, poświęcił się pracy w fabryce ojca. W 1932 ożenił się z Zofią Bukowską. Bierze czynny udział w kampanii wrześniowej m.in. walczy w obronie Warszawy. Wraca do Bydgoszczy, skąd zostaję wysiedlony. Bierze czynny udział w ruchu oporu. Po wojnie rodzinna fabryka mebli zostaje upaństwowiona. Dzisiaj to Bydgoskie Fabryki Mebli. W 1956 przenosi się z rodziną do Milanówka.
Największe sukcesy:
1926- Mistrz Polski w czwórce ze sternikiem.
1926,1928,1930- wicemistrz w ósemce.
1926- brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Lucernie, w czwórce ze sternikiem.
1928- czwórce ze sternikiem
1929- Mistrz Polski w czwórce bez sternika.
1929- brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Bydgoszczy, w czwórce bez sternika.
1946- Mistrz Polski w dwójce ze sternikiem.

  Urodził się 21 listopada 1971 roku w Bydgoszczy. Studiował wychowanie fizyczne w WSP w Bydgoszczy. Sportową karierę rozpoczynał od kajakarstwa. Po krótkim czasie porzucił tę dyscyplinę na rzecz siedmioboju i dziesięcioboju. Bardzo dobrze spisywał się podczas startów halowych. Na otwartych stadionach często nie dopisywało mu szczęście, często łapał kontuzję, które nie pozwalały mu kończyć zawodów.
Największe sukcesy:
1990- Mistrzostwa Świata juniorów, 7 miejsce (7211 pkt).
1991- Mistrzostwa Polski, (7572 pkt).
1994- Mistrzostwa Polski, (7407 pkt).
1995- Uniwersjada, 2 miejsce (8014 pkt).
1996- Mistrzostwa Europy hala, 4 miejsce (6016 pkt).
1998- Mistrzostwa Europy hala, 1 miejsce (6415 pkt).
1998- ranking światowy, 8 miejsce.
1999- Mistrzostwa Świata w hali, 1 miejsce (6386 pkt).
Rekordy życiowe:
1998- Skok wzwyż 2.17 (hala).
1999- Skok o tyczce 5.30 (hala).
1998- Bieg na 400 m 47.76.
1998- Bieg na 100 m m 10.97.
1998- Pchnięcie kulą 16.03.
1998- Bieg na 110 m przez płotki 14.25.
1998- Rzut dyskiem 44.39.

  Urodziła się 19 października 1937 w Brodni. Nazwisko panieńskie Wieczorek. Ukończyła X Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Konopczyńskiego w Łodzi i pomaturalne Studium Pielęgniarskie. Od 1954 reprezentowała ŁKS Łódź, a od 1961 Zawiszy Bydgoszcz do 1968. Decydującą rolę w doskonaleniu jej mistrzostwa sportowego odegrali trenerzy: Marian Hoffman, Emil Dudziński i Andrzej Piotrowski. Specjalizowała się w skoku w dal, w biegu przez płotki i w sprincie. W uznaniu dla jej zasług w 1997 Rada Miejska Bydgoszczy nadała jej tytuł Honorowego Obywatela. Zmarła 8 marca 2006 w Bydgoszczy.
Medale olimpijskie:
1964- złoty w sztafecie 4 x 100 m w Tokio(rekord świata)
1964- srebrny w biegu na 80 m przez płotki w Tokio.
1960- brązowy w sztafecie 4 x 100 m w Rzymie.
Mistrzostwa Europy:
1962- złoto w Belgradzie, 80 m przez płotki oraz w sztafecie 4 x 100 m(rekord Europy), brązowa medalistka na 100 m.
Rekordy życiowe:
1962- Warszawa, 100 m - 11.5.
1960- Łódź, 200 m - 24.7.
1964- Okayama, 80 m pł - 10.5.
1962- Poznań, w dal - 6.22.
1960- Tuła, wzwyż - 1.50.
1960- Tuła, 5 - bój - 4420 pkt.
1958, 1962- 2-krotna uczestniczka mistrzostw Europy.
1962- w Budapeszcie zdobyła trzy medale: złote w biegu na 80 m pł. i sztafecie 4x100 m oraz medal brązowy w biegu na 100 m.

Teodor Kocerka - wioślarz, medalista Igrzysk Olimpijskich

  Urodził się 6 sierpnia 1927 w Bydgoszczy. W 1948 roku ukończył Liceum Handlowe w Bydgoszczy ,a 1952 AWF w Warszawie. Był podopiecznym trenerów: B. Ormańskiego, F. Brzezińskiego i E. Ciesielskiego. Zwany przez kolegów "Tojo", był zdobywcą medali olimpijskich, mistrzem Europy, 19-krotnym mistrzem Polski w jedynkach (1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1958, 1959, 1960), dwójkach podwójnych (1951), czwórkach ze sternikiem (1950) i ósemkach (7), odniósł dwa triumfy w regatach o "Diamentowe wiosła" w Henley nad Tamizą w 1955 i 1956 roku. Po zakończeniu kariery zawodniczej, został trenerem wioślarstwa w: AZS Szczecin (1949), AZS Warszawa (1950-1952), AZS Bydgoszcz (1952-1957), BTW Bydgoszcz (1957-1958), AZS Szczecin (1959-1961), trener kadry narodowej kobiet i mężczyzn (1961-1967), AZS Warszawa (1967-1973), trener reprezentacji Polski kobiet (1974-1976), szef wyszkolenia PZTW (1976-1979), trener Zakładu Sportów Wodnych Instytutu Sportów Wodnych w warszawskiej AWF (1.10.1979 - 30.09.1982), od 1.10.1982 starszy wykładowca w tym Zakładzie, szef wyszkolenia PZTW (1983-1988) i ostatnia placówka pracy zawodowej, Komisja do Zwalczania Dopingu w Sporcie funkcjonująca przy Instytucie Sportu. Został wielokrotnie nagradzany Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżami Kawalerskim (1956), Oficerskim (1960) i Komandorskim (1999) OOP, Orderem Sztandaru Pracy II kl. (1987). Członek honorowy PZTW (1992).
  Zmarł 25 września 1999 w Warszawie i pochowany jest w Alei Zasłużonych dawnego Cmentarza Wojskowego na Powązkach.
Medale olimpijskie:
1952- brązowy medal w Helsinkach.
1960- brązowy medal w Rzymie.
Mistrzostwa Europy:
1952, 1954- srebrny medal.
1955- złoty medal.
1956, 1959- brązowy medalista.




Tomasz Gollob - żużlowiec, wicemistrz świata z 1999.   Urodził się 11 kwietnia 1971 w Bydgoszczy. Jego pierwszym klubem była Polonia Bydgoszcz, w której zaczął występować od 1988 roku. Z klubem tym był związany do 2003 roku, z roczną przerwą podczas, której występował w Wybrzeżu Gdańsk. W 1999 wygrał Plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski. Od 2004 broni barw Unii Tarnów. W 2004 i 2005 roku zdobył tytuły drużynowego mistrza Polski z zespołem Unii Tarnów.
  W 1995 triumfował pierwszy raz w zawodach z cyklu Grand Prix. W 1999 zdobył srebrny medal mistrzostw świata. W 1997, 1998 i 2001 mistrzostwa kończył z brązowym medalem. W rywalizacji drużynowej mistrzostw świata był 4-krotnym medalistą: 2 złote oraz 3 srebrne.
Indywidualne Mistrzostwa Świata:
1993- Pocking - VII miejsce - 8 pkt (finał jednodniowy)
1994- Vojens - XVI miejsce - 0 pkt (finał jednodniowy)
1995- IX miejsce - 73 pkt.
1996- XII miejsce - 43 pkt.
1997- III miejsce - 92 pkt.
1998- III miejsce - 97 pkt.
1999- II miejsce - 98 pkt.
2000- VII miejsce - 64 pkt.
2001- III miejsce - 89 pkt.
2002- VII miejsce - 117 pkt.
2003- VI miejsce - 111 pkt.
2004- VI miejsce - 113 pkt.
2005- VII miejsce - 83 pkt.
Drużynowe Mistrzostwa Świata / Drużynowy Puchar Świata:
1994- Brokstedt - II miejsce - 16 pkt.
1995- Bydgoszcz - VI miejsce - 12 pkt.
1996- Diedenbergen - I miejsce - 15 pkt.
1997- Piła - II miejsce - 13 pkt.
1998- Vojens - IV miejsce - 15 pkt.
2001- Wrocław - II miejsce - 27 pkt.
2002- Peterborough - IV miejsce - 17 pkt.
2003- Vojens - IV miejsce - 20 pkt.
2004- Poole - IV miejsce - 1 pkt.
2005- Wrocław - I miejsce - 14 pkt.
Indywidualny Puchar Europy:
1993- Tampere - I miejsce - 13 pkt.
Klubowy Puchar Europy:
1998- Bydgoszcz - I miejsce - 14 pkt.
1999- Diedenbergen - I miejsce - 15 pkt.
2001- Daugavpils - I miejsce - 11 pkt.
Indywidualne Mistrzostwa Polski:
1989- Leszno - III miejsce - 12 pkt.
1990- Toruń - III miejsce - 12 pkt.
1991- Toruń - IV miejsce - 9 pkt.
1992- Zielona Góra - I miejsce - 14 pkt.
1993- Bydgoszcz - I miejsce - 15 pkt.
1994- Wrocław - I miejsce - 14 pkt.
1995- Wrocław - I miejsce - 14 pkt.
1996- Warszawa - IV miejsce - 11 pkt.
1997- Częstochowa - III miejsce - 11 pkt.
1998- Bydgoszcz - II miejsce - 13 pkt.
1999- Bydgoszcz - II miejsce - 14 pkt.
2001- Bydgoszcz - I miejsce - 14 pkt.
2002- Toruń - I miejsce - 11 pkt.
2003- Bydgoszcz - II miejsce - 14 pkt.
2004- Częstochowa - VI miejsce - 9 pkt.
2005- Tarnów - II miejsce - 14 pkt.
Mistrzostwa Polski Par Klubowych:
1990- Rzeszów - I miejsce - 12 pkt.
1991- Bydgoszcz - I miejsce - 12 pkt.
1992- Gorzów Wlkp. - II miejsce - 14 pkt.
1993- Grudziądz - I miejsce - 16 pkt.
1994- Leszno - I miejsce - 15 pkt.
1995- Częstochowa - I miejsce - 15 pkt.
1996- Gniezno - I miejsce - 11 pkt.
1997- Bydgoszcz - I miejsce - 11 pkt.
1998- Gorzów Wlkp. - II miejsce - 14 pkt.
1999- Leszno - I miejsce - 16 pkt.
2000- Wrocław - I miejsce - 18 pkt.
2001- Piła - II miejsce - 14 pkt.
2002- Wrocław - I miejsce - 9 pkt.
2003- Leszno - IV miejsce - 12 pkt.
2004- Toruń - II miejsce - 12 pkt.
Drużynowe Mistrzostwa Polski:
1988- III miejsce.
1989- IX miejsce.
1990- III miejsce.
1991- V miejsce.
1992- I miesjce.
1993- II miejsce.
1994- VIII miejsce.
1995- III miejsce.
1996- VI miejsce.
1997- I miejsce.
1998- I miejsce.
1999- IV miejsce.
2000- I miejsce.
2001- III miejsce.
2002- I miejsce.
2003- III miejsce.
2004- I miejsce.
2005- I miejsce.




Robert Sycz - wioślarz polski, dwukrotny mistrz olimpijski.

  Urodził się 15 listopada 1973 w Warszawie. Jako wioślarz pierwsze kroki stawiał w Szkolnym Wojewódzkim Ośrodku Sportowym nr 2 w Warszawie. Największe sukcesy odniósł jako zawodnik Zawiszy Bydgoszcz i RTW Bydgostia - Kabel Bydgoszcz. Trenowali go Tomasza Skwarczyńskiego, Stefana Wirskiego, Grzegorza Dudzińskiego i Jerzego Brońca(kadra). Występy na igrzyskach olimpijskich:
1996 - 7. miejsce (Atlanta).
2000 - złoty medal z Tomaszem Kucharskim (Sydney).
2004 - złoty medal z Tomaszem Kucharskim (Ateny).
Osiągnięcia medalowe na imprezach światowych:
1993 - brązowy medal na Pucharze Narodów (w barwach SWOS nr 2 Warszawa).
1997 - złoty medal mistrzostw świata z Tomaszem Kucharskim (w barwach WKS Zawisza Bydgoszcz).
1998 - złoty medal mistrzostw świata z Tomaszem Kucharskim (w barwach WKS Zawisza Bydgoszcz).
2000 - złoty medal olimpijski (Sydney) z Tomaszem Kucharskim (w barwach Bydgostia Bydgoszcz).
2001 - srebrny medal mistrzostw świata z Tomaszem Kucharskim (w barwach Bydgostia Bydgoszcz).
2002 - srebrny medal mistrzostw świata z Tomaszem Kucharskim (w barwach Bydgostia Bydgoszcz).
2003 - srebrny medal mistrzostw świata z Tomaszem Kucharskim (w barwach Bydgostia Bydgoszcz).
2004 - złoty medal olimpijski z Tomaszem Kucharskim (Ateny) (w barwach Bydgostia Bydgoszcz).
2005 - brązowy medal mistrzostw świata z Pawłem Rańdą.

Dr. Jan Biziel - lekarz polski, działacz społeczny, Honorowy Obywatel Bydgoszczy.

  Urodził się 12 października 1858 w Osiecznie, w powiecie leszczyńskim. Pochodził z rodziny chłopskiej. Studiował w Lipsku i Gryffi, tam również się doktoryzował. Praktyki podjął w Chełmnie. W tym okresie współpracował z uznanym chirurgiem Ludwikiem Rydygierem. Prowadził, również kilkuletnią praktykę lekarską pod Wrocławiem. W 1906 przeniósł się do Bydgoszczy. Poza praktyką lekarską, działał aktywnie w w Towarzystwie Przemysłowym, Towarzystwie Rzemieślników i wielu innych. Założył Księgarnię Bydgoską. Był członkiem Narodowego Stronnictwa Ludowego. Wrażał poparcie wobec przyłączenia Pomorza Gdańskiego do Polski. W okresie międzywojennym był przewodniczącym Rady Miejskiej Bydgoszczy. W 1922r. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski klasy IV. W 1930 został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Bydgoszczy. Zmarł w 4 lipca 1934 roku. Od kwietnia 1990 roku Wojewódzki Szpital w Bydgoszczy nosi jego imię.



ks. Franciszek Dachtera - duchowny katolicki, kapelan wojskowy, błogosławiony Kościoła katolickiego.

  Urodził się 22 września 1910 roku we wsi Salno pod Bydgoszczą. Maturę zdał w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Bydgoszczy. Studiował w seminarium duchownym w Gnieźnie. 10 czerwca 1933 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Augusta Hlonda. Od 1935 roku uczył religii w Miejskim Koedukacyjnym Gimnazjum Kupieckim w Bydgoszczy. W sierpniu 1939 został mianowany proboszczem parafii Łubowo koło Gniezna, niestety nie zdążył jej objąć. Po wybuchu II wojny światowej, zmobilizowany w randze kapitana, był kapelanem 62. pułku piechoty. 17 września 1939 trafił do niewoli podczas Bitwy nad Bzurą. Przez pół roku był więziony w obozie jenieckim Totheberg koło Fuldy. 25 kwietnia 1940 ks. Franciszek wraz z innymi kapelanami został wywieziony do obozu zagłady w Buchenwaldzie. W 1942 roku przewieziony został do Dachu. Nigdy nie stracił pogody ducha, nawet w obozie dodawał swoim towarzyszom niedoli otuchy i nadziei. Padł ofiarą doświadczeń pseudomedycznych. Cztery razy zaszczepiano mu malarię.
  22 sierpnia 1944 r. został dobity trującym zastrzykiem z piroferu. W 1999 roku podczas pielgrzymki Jan Paweł II wyniósł na ołtarze 108 męczenników, był wśród nich ks. Franciszek Dachtera.



Ks. Wacław Gieburowski - duchowny, wykładowca akademicki, dyrygent chóru, kompozytor.

  Urodził się 6 lutego 1878r. w Bydgoszczy. Od 1898 do 1902 kształcił się w Poznaniu w Seminarium Duchownym. W 1908 roku odbył kurs muzyki kościelnej w Ratyzbonie. Uzyskał stopień doktora muzykologii dzięki studiom w Berlinie i we Wrocławiu. W 1910r. osiadł w Poznaniu. Wykładał m.in. w Seminarium Duchownym, Państwowym Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1916 roku kierował poznańskim chórem archikatedralnym, który z czasem zyskał rangę najlepszego chóru męskiego w Polsce i znany był w wielu krajach Europy. W 1921 roku habilitował się we Lwowie. W okresie okupacji został internowany przez Niemców i wysiedlony do generalnego Gubernatorstwa. Zmarł w Warszawie 23 września 1943 r. Ciało ks. Gieburowskiego sprowadzono do Poznania w 1946 r. i pochowano na Skałce Poznańskiej.

  Urodził się 29 stycznia 1876 w Wierzbnie pod Miechowem. Ukończył szkołę średnią w Warszawie. Naukę w Szkole Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda (1894-1896) przerwało więzienie w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej za udział w nielegalnych kółkach samokształceniowych. Po opuszeniu aresztu, rozpoczął studia w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował matematykę i polonistykę.
  Od 1897 współpracował z licznymi czasopismami. W 1905 założyciel Teatr Ludowy w Krakowie, którego dyrektorem był przez rok. Od 1906 do 1911 kierował literackim Teatru im. Słowackiego. Do 1915 prowadził Teatru Rozmaitości w Warszawie. W 1937 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury.
  Od 1922 roku związany z Bydgoszczą. był wykładowcą i dyrektorem Bydgoskiej Szkoły Dramatycznej. W Teatrze Polskim pełnił funkcję dramaturga. Otrzymał nagrody literackie: miasta Bydgoszczy w 1956, województwa bydgoskiego w 1957, im. W. Pietrzaka w 1964. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1947, Krzyżem Komandorskim w 1956 i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polski w 1959. Zmarł w Bydgoszczy, pochowany na Cmentarzu Nowofarnym.



Zbigniew Raszewski - profesor na Wydziale Wiedzy w Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.

  Urodził się w 1925 roku w Poznaniu. Dzieciństwo i młodość spędził w Bydgoszczy. Został relegowany z uczelni w okresie stalinowskim. W 1952 roku rozpoczął pracę w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie. Pracował tam do końca życia. Redagował przez 40 lat "Pamiętnik Teatralny". Był profesorem na Wydziale Wiedzy w Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Napisał wiele prac poświęconych historii i teorii teatru. Ważniejsze z nich to:
"Staroświecczyzna i postęp czasu"
"Bogusławski"
"Krótka historia teatru polskiego"
"Pamiętnik gapia"
Zmarł w 1992 roku.

Emil Warmiński - lekarz i działacz społeczny.

  Urodził się 15 marca 1881 roku w Bydgoszczy. Studiował medycynę w Hamburgu i Berlinie. Pracę zawodową oraz działalność na rzecz ratowania polskości podjął Bydgoszczy. Działał w wielu polskich organizacjach, min. był prezesem Towarzystwa Gimnastycznego SOKÓŁ, zorganizował Dom Polski. Zmarł 9 września 1909 roku na chorobę płuc w Poznaniu. Na cmentarzu Starofarnym znajduje się grobowiec całej rodziny Warmińskich.